Ik kan niet meer beginnen met boeken schrijven,uitgeven of laten uitgeven en ben er ook nog niet mee begonnen.
Aangezien ik ben geboren met een niet-werkende schildklier,be-
tekent dit meer sterker wordende vermoeidheid in lichaam en geest.
Natuurlijk krijg ik wel medicijnen,maar die werken niet naar wens
bij het ouder worden,zoals ik dat zelf ervaar.
In november 2016 hoop ik 77 jaar te mogen worden.
Momenteel wacht ik ook op een Staar-operatie.
Daarna kan ik hopelijk beter lezen,maar dat weet ik dus nog niet.
Nu werkt het alleen maar vermoeiend om te schrijven,wat ik overigens graag doe om het toch zelf bekend te maken.
Mijn geplande boeken zouden misschien succes kunnen hebben.
Door sterker wordende vermoeidheid,kan ik echter onmogelijk
overal heen om mijn werk te signeren.
Dat wordt te druk voor mijn Hart en COPD.
In 1999 kreeg ik een Hart-infarct en in 2009 werd bij mij COPD
ontdekt voordat ik een Hart-operatie kreeg met 4 by-passes.
Die Hart-operatie gebeurde eveneens in 2009.
Bij een onverwacht succes van mijn boeken,wordt signeren te druk.
Mijn Gehoor-vermogen middels mijn Gehoor-apparaten wisselt te vaak om alle lezers goed te kunnen verstaan.
Voor vervoer heb ik geen eigen auto beschikbaar.
Wel krijg ik een nieuwe 3-wielige fiets met electrische trap- ondersteuning in bruikleen van WMO. Dat is al besteld.
Ik kan er echter alleen mee binnen mijn woonplaats Zoetermeer
rijden en dat is te beperkt voor signeer-activiteiten.
Voor mij is het dan zinloos om boeken te schrijven of mijn blog te
kunnen vullen,want ik raak overdag meer slaperig en vermoeid.
Er komt dan minder tekst op papier en dat ervaar ik steeds sterker, waardoor het schrijven dan zinloos wordt.
Bij vermoeidheid op mijn leeftijd kan ik er m.i. beter mee stoppen.
Schrijven met een vermoeid hoofd is zinloos. Dat schiet niets op.
Het is trouwens al een wonder dat ik nog leef en dit zelf nog wel
bekend kan maken aan wie er interesse voor heeft.
